Als ik niets hoef, wat WIL ik dan?

Ik ben iemand die graag dingen DOET, onderneemt, regelt, voor elkaar krijgt. Boodschappen-doen, opdrachten-doen, bezoekjes-doen, uitjes-doen, genieten-doen en alles wat verder op het ‘to-do’ lijstje staat.

Ik gooi mijn leven vol met leuke uitjes, inspirerende workshops, vrienden bezoekjes, werken, en oja ook nog ontspannen; lekker Niets-DOEN. ZUCHT.
Ik word er al moe van als ik er aan denk.
Ondertussen weet ik dat het werkelijke leven – en het ‘ontspannen’ – zich afspeelt in simpelweg Zijn.
Maar voor ik zover ben….

Zo zit ik nu al een aantal dagen in een huisje in het groen, juist om even niets te hoeven doen. Maar voor ik het weet is ontspannen weer een project van me geworden; mediteren, wandelen, fietsen, tekenen, schrijven etc. Daar heb je het ‘te doen’ lijstje weer.
En juist door dat lijstje komt er maar weinig terecht van wat ik eigenlijk dacht te gaan doen, namelijk ZIJN. (snappie )

“Ok, als ik niets hoef”, vraag ik mezelf: “wat WIL ik dan?”
Nu.
Op dit moment.
En dan bedoel ik niet vanuit wilsKRACHT, maar gehoor geven aan een gevoel, van binnenuit. Iets wat ik echt niet kan bedenken maar alleen voelen. Weten.

Best lastig soms. Het gaat om finetunen, met iets dat stroomt van binnen.
En daar contact mee maken. Me daardoor laten leiden. Elke keer weer. Reageren op dat ene vonkje, en van daaruit handelen. Zonder tussenkomst van het denken.

Maar gisteren lukte het me! Gewoon in het moment voelen, contact maken met het onnoembare, het weten, een vonkje: ik wil fietsen! Een heel simpel en klein verlangen. “Waarheen dan?”, begint mijn hoofd gelijk. “Geen idee, bij het park linksaf en we zien wel waar we uitkomen”, antwoordt het vonkje.

Als iemand die van nature graag controle heeft, en ‘de beste keuze’ wil maken, voelt het nogal tegennatuurlijk daar gehoor aan te geven: “Wat als ik straks 3 uur moet fietsen om weer terug te komen? Wat als het geen mooie route is en ik de hele tijd langs de snelweg fiets? Wat als het niet de mooist mogelijke route is die ik hier kan fietsen? Wat als….”
De twijfel en controle demonen laat ik gelukkig achter me en ik geef me over aan wat er op mijn pad komt. Of beter, hoe het pad zich al fietsend ontrolt.

Ik rijd langs lelijke snelwegen, prachtige plekjes aan het water, en door de fris groene Leuvenumse bossen. Het is daar zo mooi, en zo stil, dat ook ik er stil van word. Ik hoef even niets. Ik laaf me aan al het frisse groen en alle heerlijke geuren. Ik besluit om even te gaan zitten op een mooi plekje in het bos, waar de stilte zo groot en vol is, alomvattend. Elke zuchtje wind hoor ik. Elk twijgje dat knapt en blaadje dat valt. Een vogel, ruisende bladeren. Mijn hoofd wordt stil en ik voel mijn lichaam. Door deze stilte voel ik me één met alles om me heen.

Ik hoef niets, ik DOE niets, ik BEN.
Zaaaaalig