Ik liet een onbekende dame bepalen vanaf welk perron ik zou vertrekken, in het kader van mijn avontuur: Spoor 7. En ik nam de trein richting… Hoorn. Jammer! Dacht ik nog, want die buurt ken ik wel redelijk. Maar goed, ik heb er niks over te zeggen. Dus ik vertrok. Beetje onwennig; hoe ga ik nou mensen ‘helpen’? waar stap ik uit? hoe ga ik dit doen? EN, wat is ‘helpen’ eigenlijk? Ik dacht aan helpen klussen ofzo, tassen dragen. Nou, niets van dat al gebeurde.
Het ‘helpen’ begon in de trein: kleurrijke Mariska heb ik geholpen met het scherp krijgen van haar onderneming in de dop; een dansschool. Vrijgevochten Ben zei: ‘Je kunt mij helpen door gewoon een goed gesprek met mij te houden.’ Dus hadden wij het over het leven, relaties, trouw zijn aan jezelf, zijn nieuwe vriendin die naar India gaat en dat hij graag bij zijn kinderen klust. Daar draait hij zijn hand niet voor om.
En toen was ik opeens in Hoorn. OK.
En nu? Allerlei mensen op het station gevraagd. Een heer vroeg mij af of ik niet bang was dat er misbruik van me gemaakt zou worden…”Nou ja, dat is een beetje de bedoeling vandaag” zei ik hem.
Een dame begon spontaan te huilen, alleen al door de vraag. Ze was op weg naar iemand die stervende was, maar alleen al met de vraag hielp ik haar zei ze. Elles, de dame is de IJSKOUDE bloemenkiosk kon ik helpen met een ‘lekkere warme bak koffie’. Toen ik het even niet meer wist, kwam er een dame op me af: ‘heeft u geld voor de nachtopvang?’ Ja natuurlijk!
In het Westfries ziekenhuis, waar ik op gewezen was door iemand, heb ik met voormalig koeienboer mijnheer Dekker gesproken over hoe de tijden veranderen, dat hij met 25 koeien een redelijk groot bedrijf had vroeger, dat hij graag naar BinnensteBuiten kijkt. Een andere dame had de dag ervoor haar been gebroken over een lullig drempeltje en hoopte snel weer naar haar woonplaats in Drenthe te kunnen.
En zo nog tal anderen gesproken…Wat ik zo bijzonder en leerzaam vond, is dat ik onderweg nog steeds dacht te weten hoe het avontuur en ‘helpen’ eruit ‘zou moeten zien’. Dat ik meer mensen moest ‘helpen’, of anders moest helpen. Maar de kunst van het avontuur aangaan is juist dat er geen ‘doel’ is, en dat ALLES goed is. Wat je ook doet en wat er ook gebeurt. Meebewegen. Er viel niets te bereiken, maar van alles te doen 
🙂
Wat bleek: vaak is de vraag om te helpen al genoeg. Of gewoon een oprecht gesprek. Iemand zien, contact maken….
Heel anders dan gedacht, maar wel gedaan, mooie mensen gesproken en gezien, was dit mijn avontuur op 12-11-2016. Check!