Mijn buurman, Willem, een man van 75, zit heeeeel vaak te lezen thuis. ALLEEN. Met een boek zo ongeveer OP zijn neus, want hij ziet maar 30%. Deze man is volgens mijn best alleen, ik weet niet of hij eenzaam is, en als hij dat al zou zijn, dan zou hij het nooit toegeven.
Ik heb al eens een hapje eten gebracht. Niet onnodig blijkt nu, want hij ‘slaat nog wel eens een maaltijd over’, zo ook vandaag.
Hij gaat af en toe naar cafe Hoppe op het Spui, met zijn oude studievriend (vandaar die alcoholwalm) en maakt elke 2 weken een wandeling met de dames van het bejaardentehuis verderop
(als enige man tussen 15 vrouwen; lucky bastard!)
Nooit getrouwd, want veel te onzeker, zegt hij. ‘Wel heel jammer eigenlijk’. Komt door zijn moeder. (lang verhaal). Zelfs nu er een dame uit de kroeg gevraagd heeft om te bellen, wacht hij gewoon 3 weken. Hij weet ook niet waarom, want hij kan wel met haar lachen (‘hard to get’ spelen heeft hij nooit van gehoord, dat weet ik zeker).
Ik zeg hem dat hij haar wel even moet bellen (hoor!) en dat vond hij ook. Ik zeg hem dat vrouwen het heel leuk vinden als de man het initiatief neemt, en daar was hij het helemaal mee eens…
Willem blijkt een archief met oude foto’s van Amsterdam te hebben uit de jaren….nou ja, zwart/wit en van longtime ago in ieder geval.
Ik ben benieuwd, dat wordt mijn volgende bezoekje. Wie weet heeft hij de dame dan ook gebeld..
En ik maar denken dat ik vrijwilligerswerk moest gaan ‘zoeken’…..
We kunnen zoveel doen, alleen al door gewoon contact te maken met onze naasten. Elkaar echt zien en even een uurtje kletsen en vooral; luisteren.
En denk niet dat ik het alleen voor hem doe, ik voel me ook beter doordat ik mijn buren leer kennen, verbinding creëer EN dat ik iets toevoeg aan deze man zijn leven en dat van mijzelf.