Helpen is zo makkelijk – nog niet

Geplaatst op door Eva

Ik liet een onbekende dame bepalen vanaf welk perron ik zou vertrekken, in het kader van mijn avontuur: Spoor 7. En ik nam de trein richting… Hoorn. Jammer! Dacht ik nog, want die buurt ken ik wel redelijk. Maar goed, ik heb er niks over te zeggen. Dus ik vertrok. Beetje onwennig; hoe ga ik nou mensen ‘helpen’? waar stap ik uit? hoe ga ik dit doen? EN, wat is ‘helpen’ eigenlijk? Ik dacht aan helpen klussen ofzo, tassen dragen. Nou, niets van dat al gebeurde.

Het ‘helpen’ begon in de trein: kleurrijke Mariska heb ik geholpen met het scherp krijgen van haar onderneming in de dop; een dansschool. Vrijgevochten Ben zei: ‘Je kunt mij helpen door gewoon een goed gesprek met mij te houden.’ Dus hadden wij het over het leven, relaties, trouw zijn aan jezelf, zijn nieuwe vriendin die naar India gaat en dat hij graag bij zijn kinderen klust. Daar draait hij zijn hand niet voor om.

En toen was ik opeens in Hoorn. OK.

En nu? Allerlei mensen op het station gevraagd. Een heer vroeg mij af of ik niet bang was dat er misbruik van me gemaakt zou worden…”Nou ja, dat is een beetje de bedoeling vandaag” zei ik hem.

Een dame begon spontaan te huilen, alleen al door de vraag. Ze was op weg naar iemand die stervende was, maar alleen al met de vraag hielp ik haar zei ze. Elles, de dame is de IJSKOUDE bloemenkiosk kon ik helpen met een ‘lekkere warme bak koffie’. Toen ik het even niet meer wist, kwam er een dame op me af: ‘heeft u geld voor de nachtopvang?’ Ja natuurlijk!

In het Westfries ziekenhuis, waar ik op gewezen was door iemand, heb ik met voormalig koeienboer mijnheer Dekker gesproken over hoe de tijden veranderen, dat hij met 25 koeien een redelijk groot bedrijf had vroeger, dat hij graag naar BinnensteBuiten kijkt. Een andere dame had de dag ervoor haar been gebroken over een lullig drempeltje en hoopte snel weer naar haar woonplaats in Drenthe te kunnen.

En zo nog tal anderen gesproken…Wat ik zo bijzonder en leerzaam vond, is dat ik onderweg nog steeds dacht te weten hoe het avontuur en ‘helpen’ eruit ‘zou moeten zien’. Dat ik meer mensen moest ‘helpen’, of anders moest helpen. Maar de kunst van het avontuur aangaan is juist dat er geen ‘doel’ is, en dat ALLES goed is. Wat je ook doet en wat er ook gebeurt. Meebewegen. Er viel niets te bereiken, maar van alles te doen 🙂

Wat bleek: vaak is de vraag om te helpen al genoeg. Of gewoon een oprecht gesprek. Iemand zien, contact maken….

Heel anders dan gedacht, maar wel gedaan, mooie mensen gesproken en gezien, was dit mijn avontuur op 12-11-2016. Check!

Echt contact maken

Geplaatst op door Eva

Mijn buurman, Willem, een man van 75, zit heeeeel vaak te lezen thuis. ALLEEN. Met een boek zo ongeveer OP zijn neus, want hij ziet maar 30%. Deze man is volgens mijn best alleen, ik weet niet of hij eenzaam is, en als hij dat al zou zijn, dan zou hij het nooit toegeven.

Ik heb al eens een hapje eten gebracht. Niet onnodig blijkt nu, want hij ‘slaat nog wel eens een maaltijd over’, zo ook vandaag.
Hij gaat af en toe naar cafe Hoppe op het Spui, met zijn oude studievriend (vandaar die alcoholwalm) en maakt elke 2 weken een wandeling met de dames van het bejaardentehuis verderop
(als enige man tussen 15 vrouwen; lucky bastard!)

Nooit getrouwd, want veel te onzeker, zegt hij. ‘Wel heel jammer eigenlijk’. Komt door zijn moeder. (lang verhaal). Zelfs nu er een dame uit de kroeg gevraagd heeft om te bellen, wacht hij gewoon 3 weken. Hij weet ook niet waarom, want hij kan wel met haar lachen (‘hard to get’ spelen heeft hij nooit van gehoord, dat weet ik zeker).
Ik zeg hem dat hij haar wel even moet bellen (hoor!) en dat vond hij ook. Ik zeg hem dat vrouwen het heel leuk vinden als de man het initiatief neemt, en daar was hij het helemaal mee eens…

Willem blijkt een archief met oude foto’s van Amsterdam te hebben uit de jaren….nou ja, zwart/wit en van longtime ago in ieder geval.
Ik ben benieuwd, dat wordt mijn volgende bezoekje. Wie weet heeft hij de dame dan ook gebeld..

En ik maar denken dat ik vrijwilligerswerk moest gaan ‘zoeken’…..
We kunnen zoveel doen, alleen al door gewoon contact te maken met onze naasten. Elkaar echt zien en even een uurtje kletsen en vooral; luisteren.

En denk niet dat ik het alleen voor hem doe, ik voel me ook beter doordat ik mijn buren leer kennen, verbinding creëer EN dat ik iets toevoeg aan deze man zijn leven en dat van mijzelf.

Oprecht zijn in daten

Geplaatst op door Eva

Wowwwww, vandaag iets goeds en spannends gedaan, dat ik graag met jullie wil delen. Ik was op een ‘wandel-date’, een 2e afspraak met iemand, ontmoet via een datingsite, dus we kenden elkaar nog niet goed.

Vanaf het begin van de wandeling was deze man heel veel aan het praten, het voelde een beetje alsof hij zijn verhaal ‘op mij dumpte’ en niet doorhad dat het wat veel was. Ik merkte dat ik me steeds meer in mezelf terugtrok, steeds meer weerstand voelde en ook boos werd. Dit alles gebeurde natuurlijk INTERN.

Tja, hij deed niets vervelends, ik zag heel goed dat hij zijn best deed, EN ik miste verbinding, een check-in met mij. Contact maken.

Afijn. Tijdens de koffie ging ik naar het toilet, en vroeg mezelf: waar verlang je nu eigenlijk naar? RUIMTE, was wat ik heel duidelijk voelde. Ik zag dat IK mezelf in een hoekje dwong door me niet uit te spreken, mezelf niet te laten zien en te vertellen wat ik werkelijk voelde en verlangde.

Ik besloot dat ik het moest zeggen, want ik verlang naar verbinding (met mezelf en anderen) maar in dit soort situaties sluit ik me af en duw ik iemand eigenlijk voortijdig weg, serveer iemand af, door mezelf niet uit te spreken. Door mezelf niet te laten zien in waar ik naar verlang. En dat kan alleen IK doen natuurlijk, een ander ruikt dat niet. Helaas…. 😉

Dus ik wist wat me te doen stond; mijn verlangen uitspreken. Al wel vaker gedaan, maar het blijft super rete-spannend!!
Tijdens de wandeling zei ik hem dat ik wat wilde delen met hem. Ik kon hem, in tegenstelling tot eerdere pogingen, redelijk rustig (omdat ik onderhand weet dat dit bij mij ligt) vertellen dat ik genoot van zijn verhalen EN dat ik behoefte had aan ‘ruimte’.
Ruimte om ook wat over mezelf te vertellen, maar dat het me niet lukte omdat ik me overweldigd voelde door zijn verhalen en dat ik daardoor niets meer wist te zeggen en hem daardoor (intern) wegduwde in plaats van iets over mezelf te vertellen. Hij hoorde me rustig aan en zei: ‘Ah, ja, ik houd een soort monoloog bedoel je? Misschien moet ik ook wat aan jou vragen in plaats van alleen te vertellen? Hoe was je laatste vakantie?’ Er ontstond een gesprek en zo begon alles weer te stromen!

Ik had mezelf eerst ruimte gegeven door mijn behoefte te voelen, me uit te spreken en vervolgens kwam er contact, verbinding, een gesprek. Deze man was zich van geen kwaad bewust en was me dankbaar dat ik me had uitgesproken en vertelde dat hij de neiging had om stiltes op te vullen. Terwijl ik stiltes juist heeeeerlijk vind.

We klooien toch allemaal maar wat aan op deze aarde

Zo super spannend EN zo blij dat ik met compassie voor mijn eigen oude neiging en de ander zijn neiging mezelf liefdevol kon uitspreken, mezelf kwetsbaar durfde opstellen en liefdevol contact kon maken met wie hij was op dat moment….

‘Tis wat, dat daten!

Als ik niets hoef, wat WIL ik dan?

Geplaatst op door Eva

Ik ben iemand die graag dingen DOET, onderneemt, regelt, voor elkaar krijgt. Boodschappen-doen, opdrachten-doen, bezoekjes-doen, uitjes-doen, genieten-doen en alles wat verder op het ‘to-do’ lijstje staat.

Ik gooi mijn leven vol met leuke uitjes, inspirerende workshops, vrienden bezoekjes, werken, en oja ook nog ontspannen; lekker Niets-DOEN. ZUCHT.
Ik word er al moe van als ik er aan denk.
Ondertussen weet ik dat het werkelijke leven – en het ‘ontspannen’ – zich afspeelt in simpelweg Zijn.
Maar voor ik zover ben
.

Zo zit ik nu al een aantal dagen in een huisje in het groen, juist om even niets te hoeven doen. Maar voor ik het weet is ontspannen weer een project van me geworden; mediteren, wandelen, fietsen, tekenen, schrijven etc. Daar heb je het ‘te doen’ lijstje weer.
En juist door dat lijstje komt er maar weinig terecht van wat ik eigenlijk dacht te gaan doen, namelijk ZIJN. (snappie )

“Ok, als ik niets hoef”, vraag ik mezelf: “wat WIL ik dan?”
Nu.
Op dit moment.
En dan bedoel ik niet vanuit wilsKRACHT, maar gehoor geven aan een gevoel, van binnenuit. Iets wat ik echt niet kan bedenken maar alleen voelen. Weten.

Best lastig soms. Het gaat om finetunen, met iets dat stroomt van binnen.
En daar contact mee maken. Me daardoor laten leiden. Elke keer weer. Reageren op dat ene vonkje, en van daaruit handelen. Zonder tussenkomst van het denken.

Maar gisteren lukte het me! Gewoon in het moment voelen, contact maken met het onnoembare, het weten, een vonkje: ik wil fietsen! Een heel simpel en klein verlangen. “Waarheen dan?”, begint mijn hoofd gelijk. “Geen idee, bij het park linksaf en we zien wel waar we uitkomen”, antwoordt het vonkje.

Als iemand die van nature graag controle heeft, en ‘de beste keuze’ wil maken, voelt het nogal tegennatuurlijk daar gehoor aan te geven: “Wat als ik straks 3 uur moet fietsen om weer terug te komen? Wat als het geen mooie route is en ik de hele tijd langs de snelweg fiets? Wat als het niet de mooist mogelijke route is die ik hier kan fietsen? Wat als….”
De twijfel en controle demonen laat ik gelukkig achter me en ik geef me over aan wat er op mijn pad komt. Of beter, hoe het pad zich al fietsend ontrolt.

Ik rijd langs lelijke snelwegen, prachtige plekjes aan het water, en door de fris groene Leuvenumse bossen. Het is daar zo mooi, en zo stil, dat ook ik er stil van word. Ik hoef even niets. Ik laaf me aan al het frisse groen en alle heerlijke geuren. Ik besluit om even te gaan zitten op een mooi plekje in het bos, waar de stilte zo groot en vol is, alomvattend. Elke zuchtje wind hoor ik. Elk twijgje dat knapt en blaadje dat valt. Een vogel, ruisende bladeren. Mijn hoofd wordt stil en ik voel mijn lichaam. Door deze stilte voel ik me Ă©Ă©n met alles om me heen.

Ik hoef niets, ik DOE niets, ik BEN.
Zaaaaalig

Kijk uit met wat je wenst, want je krijgt het

Geplaatst op door Eva

Deze ervaring is mijn bewijs

Twee maanden geleden loop ik op straat en zie ik een meisje met een heel mooie sjaal om; met precies de kleuren die ik prachtig vind. Echt een sjaal voor mij. Wonderbaarlijk genoeg voelt hij ook gelijk als MIJN sjaal, terwijl hij om hĂĄĂĄr nek hangt.
Dus ik loop op het meisje af, complimenteer haar met haar sjaal en vraag waar ze hem gekocht heeft. Ze heeft hem onlangs bij een grote winkel in de Kalverstraat gekocht, in de uitverkoop. “Misschien is hij er nog..”, zegt ze.

Ik twijfel: ik heb weinig tijd, op dat moment weinig geld, en koop liever niet meer bij grote ketens en al helemaal niet in de Kalverstraat. Maar dit is anders. Ik vind hem zo mooi dat ik, even snel voordat ik ga werken, toch even langs rijd: wie weet is hij er nog……
Helaassss. Uitverkocht.
Jammer! Het voelde namelijk Ă©cht als ‘mijn’ sjaal. Alsof mijn naam erop stond. Maar goed, ik vertrouw steeds meer op ‘het universum’ en het was blijkbaar niet de bedoeling dat ik die sjaal zou hebben… Dus ik laat het los en ga werken.

Twee dagen later fiets ik rond middernacht over het Hugo de Grootplein, een plein wat ik regelmatig ‘s avonds passeer,
en zie verderop iets op de stoep liggen. Een hoopje.
Het lijkt wel een sjaal. “Hmmmm, ik heb nog steeds een sjaal nodig….”, gaat er door me heen. Ik ben nogal een ‘struiner’ maar dit lag op de stoep, wie weet super vies en ik wilde naar huis…..

Ik passeer het hoopje en zie opeens dat hij ook wel iets heeft van de sjaal die ik 2 dagen daarvoor gezien heb. Ik rijd door, want ja, ik ga toch niet iets van straat oprapen, het is vast niet die sjaal, hij is vast vies, het is laat, ik wil naar huis…..
NEE! Let op de tekens!! Herinner ik mezelf.
Mijn eerste gevoel was “kijken”, maar daarna begon mijn hoofd met allerlei tegenargumenten…En juist dat vertrouwen op die 1e impuls, dat 1e echte en authentieke gevoel, dat probeer ik steeds meer te horen Ă©n er vooral ook naar te luisteren.
Dus…. Ik rem acuut. Stap af. Loop terug, buig me over het hoopje en…. Ja hoor, het is de sjaal die ik 2 dagen terug had gezien en zo goed als nieuw. Schoon (voor zover ik kon zien) en geen rechtmatige eigenaar te bekennen….

Ik dacht altijd dat ik alles ‘alleen moest doen’. Ik geloof niet echt in een god en weet: ik ben ‘verantwoordelijk voor mijn eigen geluk’. Toch was dit zo’n duidelijk bewijs dat er ‘iets’ is dat voor mij zorgt, dat ik alleen maar hoef op te letten, te vertrouwen en mijn (angst/twijfel) gedachten niet serieus moet nemen.
Als ik mijn innerlijk kompas volg, naar mijn gevoel luister en de ‘tekens’ zie, gebeuren er magische dingen die ik vooraf niet had kunnen bedenken.

See the magic -> Feel the magic

“Dank u universum!”

Ik ben gek op dit soort ervaringen, heb jij ook zon’ magische ervaring?
Ik spaar ze! <3